Op het zijden draadje tussen vasthouden en loslaten, en hoe je jezelf daarin kwijt kunt raken

Je hebt alles op orde, maar hoe gaat het echt met jou?
Je blijft geven, presteren, doorgaan… en negeert intussen de signalen van je lijf en hart.
Deze blog is voor jou, als je voelt dat je aan het overleven bent terwijl niemand het ziet.

Je doet alles goed. Maar hoe is het écht met je?

In mijn praktijk voor psychodynamische therapie en systemisch werk ontmoet ik mensen die ‘goed bezig’ zijn.
Ze zijn verantwoordelijk, zorgzaam, sterk.
Ze draaien mee, zorgen voor anderen, leveren kwaliteit op hun werk, zijn loyaal in hun relaties.

Maar vanbinnen is er iets anders gaande:

• Een constante alertheid, ook in rust
• Een leeg gevoel na een dag waarin je van alles deed
• Een vage onrust, zonder duidelijke reden
• En die stille vraag: “Wie ben ik eigenlijk, los van alles wat ik doe?”

Wat je voelt, maar vaak niet durft te erkennen, is dat je al heel lang in een overlevingsmodus functioneert. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je ooit geleerd hebt dat dat nodig was om veilig of geliefd te zijn. En dat patroon neem je onbewust mee je volwassen leven in.

Begrijpen waar het vandaan komt is waardevol, maar het brengt je pas echt verder als je het ook durft te doorvoelen. Anders blijf je bezig met ‘persoonlijke ontwikkeling’ zonder echt te veranderen. Dat vraagt veiligheid in je lijf, niet alleen inzichten in je hoofd.

Je raakt jezelf niet ineens kwijt

Het gebeurt langzaam.
Elke keer dat je je aanpast.
Een grens inslikt.
Doorgaat terwijl je eigenlijk op bent.
Of wanneer je een fout maakt en direct denkt:

“Wat dom van me.”
“Zie je wel, ik kan dit niet.”

We zijn vaak veel strenger voor onszelf dan voor een ander.
Dat komt zelden uit het niets.

Je hebt geleerd dat je het goed moet doen, dat je moet opletten, moet voldoen.
En dat leer je niet zomaar af, zeker niet zolang je hoofd je vertelt dat dit normaal is.

Maar je lijf denkt daar anders over.
Je lichaam weet al wat je hoofd negeert.
En dat uit zich op je werk, in je relaties, je gezondheid en je innerlijke dialoog.

Therapeutisch gezien werken deze innerlijke kritische stemmen vaak als oude beschermingsmechanismen. Ze willen voorkomen dat je opnieuw pijn of afwijzing voelt. Maar de prijs die je betaalt, is dat je jezelf niet meer echt voelt.

Je neemt jezelf mee. Altijd.

Wat je ooit hebt aangeleerd in je jeugd,
neemt onbewust de regie over je volwassen leven.

Misschien herken je dit:

• Je neemt altijd nét iets te veel verantwoordelijkheid op werk
• Je zorgt voor de sfeer in je relatie
• Je zegt ‘ja’ tegen sociale afspraken terwijl je leeg bent
• Je voelt andermans stemming feilloos aan, maar niet die van jezelf
• Je bent druk met de ander, en vergeet wat jij nodig hebt

Inzicht: dit zijn geen karaktereigenschappen, maar vaak strategieën die ooit noodzakelijk waren om erbij te horen of emotioneel veilig te blijven.

En zelfs als je rationeel snapt waar het vandaan komt, is het nog niet makkelijk om er afscheid van te nemen. Juist omdat het je ooit geholpen heeft. Daarom is compassie naar jezelf essentieel: je hoeft jezelf niet af te breken om te kunnen veranderen.

Maar, en dat is belangrijk, begrijpen is niet hetzelfde als verwerken. Je kunt het helder analyseren, benoemen, bespreken… maar zolang je het niet ook voelt, doorleeft en belichaamt, blijf je op een veilige afstand van wat werkelijk geraakt wil worden.

Systemisch werk: begrijpen waar je vandaan komt

In systemisch werk kijken we naar jouw plek in het geheel.
Wat heb jij ooit op je genomen?
Voor wie ben jij gaan zorgen?
Welke rol heb jij gekregen, en welke ben je gaan leven?

Misschien was je het zorgzame kind.
Het sterke kind.
Het stille kind.
Of juist het rebelse kind, dat riep wat niemand durfde te voelen.

Allemaal pogingen om erbij te horen.
Om veiligheid te houden.
Om liefde niet te verliezen.

En ook al ben je volwassen,
deze kinddelen bepalen nog steeds hoe je werkt, leeft, liefhebt en leiding geeft.
Totdat je ze leert herkennen, erkennen en omarmen.

Wist je dat… systemisch werk ook zichtbaar maakt hoe jouw familiedynamiek zich herhaalt in je werkrelaties? Je draagt patronen van daar naar hier, vaak zonder dat je het doorhebt. Patronen zijn loyaal, totdat jij ze bewust doorbreekt.

Wat hou je vast? Wat laat je los?

Er zit een flinterdun draadje tussen vasthouden en loslaten.
Tussen blijven presteren om je veilig te voelen,
en ruimte maken voor wie je echt bent.

Soms houden we vast aan werk, verantwoordelijkheden of rollen —
omdat het vertrouwd voelt.
Omdat loslaten voelt als falen.
Omdat je niet weet wie je bent zónder alles op je schouders.

En soms laten we los wat we het hardst nodig hebben:

• Onze rust
• Onze stem
• Onze verlangens
• Onze zachtheid

En ja — ook onze schaduwkanten.
Die woede die je niet uit
Die vermoeidheid die je negeert
Die twijfel die je overschreeuwt

In therapie leer je deze schaduwdelen niet te bestrijden, maar te begrijpen. En ja, voor de lezer die het niet per se wil horen: ook door het te doorvoelen. Je kunt zoveel begrijpen als je wilt, maar als je het niet durft te voelen — als je de veiligheid niet in je lijf vindt — dan kun je therapieën blijven volgen, boeken blijven lezen, podcast na podcast luisteren… Je blijft in de loop van: ‘ik ben bezig met mijn persoonlijke ontwikkeling’, en daarmee juist gevangen in een nieuw mechanisme. Een waarin je denkt dat je verandert, zonder echt te zakken in wat er gevoeld en aangekeken wil worden. Want ook zij dragen informatie over wat je ooit nodig had om overeind te blijven.

Loslaten betekent dus niet ‘zomaar iets wegdoen’. Het vraagt bewustzijn, erkenning en vaak ook rouw. En het moedige besluit om jezelf ruimte te geven, zelfs als dat ongemakkelijk voelt.

In mijn praktijk…

…hoef je het allemaal niet te weten.
Je hoeft niet sterk te zijn.
Je hoeft niks op orde te hebben.

Je mag komen zoals je bent.
Met alles wat je voelt,
of juist dat wat je al heel lang níét meer voelt.

We vertragen.
We ademen.
We kijken eerlijk naar wat je draagt.
We onderzoeken wat niet meer klopt.
En we openen ruimte om terug te komen bij wie je in wezen bent.

En vergis je niet:
zachtheid betekent niet dat we zweverig gaan doen.

Zachtheid is:

• dat je niet meer hoeft te vechten
• dat je jezelf durft te ontmoeten, ook in je donkere stukken
• dat je mag voelen wat je zo lang hebt weggeduwd

Ik ben er niet om je te sussen of dingen mooier te maken dan ze zijn.
Ik ga je een spiegel voorhouden.
En ik blijf naast je staan.
Stevig. Betrokken. Eerlijk.

Juist op de momenten dat het spannend wordt.
Want dát is de bedding die je nodig hebt om écht te kunnen landen in jezelf.

En ja: je komt stap voor stap thuis. Niet bij de ander. Maar bij jezelf.
Zweverig? Helemaal niet. Juist praktisch, stevig en noodzakelijk.

Jij bent aan de beurt

Misschien heb je jezelf te vaak op pauze gezet.
Misschien ben je moe van sterk zijn.
Misschien weet je niet meer hoe je thuiskomt in jezelf.

Je hoeft niet te wachten tot je valt.
Je mag nu kiezen om op te staan,
niet voor anderen, maar voor jou.

Wil jij ontdekken wie jij werkelijk bent, los van je rollen, je prestaties, je patronen?
Je bent welkom. In rust. In eerlijkheid. In jouw tempo.

📩 Plan een kennismaking via www.kardelenguidance.com
Of stuur een bericht. Ik ontmoet je graag.