Over herderschap, intergenerationele wijsheid en het verlangen naar eenvoud. 

De stilte had een stem

Mijn vader neuriede vaak.
Geen melodie die je terugvindt in een muziekboek,
geen lied dat je zomaar mee kon zingen.

Het was iets dat zich tussen zijn borstkas en de kamer bewoog:
langzaam, warm, gedragen.

Hij neuriede wanneer hij aan het koken was,
of wanneer op TRT traditionele Turkse muziek begon te spelen.
Soms ook gewoon terwijl hij zwijgend de keuken opruimde.

En elke keer voelde het als iets dat ergens vandaan kwam.
Een geluid dat niet alleen klonk,
maar ook iets opende:
in hem, en in mij.

Alsof zijn stem een taal sprak die niet bedoeld was voor het hoofd,
maar rechtstreeks de ziel raakte.

Zijn neuriën voelde als een brug tussen werelden.
Tussen waar hij vandaan kwam en waar hij nu was.
Tussen het verleden dat hij meedroeg
en het heden waarin hij zich staande hield

Van herder tot arbeider

Mijn vader was herder, lang voordat hij voet zette op Nederlandse grond.
In zijn dorp in Centraal-Turkije leefde hij met de ritmes van het land.
Elke dag opnieuw. Geen haast. Geen kunstlicht.
Alleen dieren, natuur, stilte.

Toen hij naar Nederland kwam, werd hij arbeider.
Een man van weinig woorden in een land van veel systemen.
Zijn dagen werden gevuld met doen, maar zijn binnenwereld
bleef verbonden met een tijd van zijn leven die hij nooit écht losliet.

Hij sprak met weemoed over die jaren.
Niet dramatisch, niet klagend;
maar met iets zachts in zijn stem.
Alsof hij zich iets herinnerde dat nergens meer paste,
maar nog wel steeds klopte in hem.

Als kind vond ik het maar saai

Hoe kon iemand zó verlangen naar… schapen?
Naar lopen? Naar wachten? Naar nietsdoen?

Ik begreep het niet.
Ik groeide op tussen snelheid en schermen.
Zijn eenvoud voelde als iets ouds. Zijn stilte als afstand.

En toch… voelde ik er iets onder.
Iets wat ik niet kon benoemen.
Maar wat me stilletjes raakte.

Pas veel later begon ik te herkennen
wat ik toen nog niet kon verstaan.
Het verlangen naar vertraging.
Naar eenvoud die rust brengt.
Naar de zachtheid van niet hoeven.

De herder als stille gids

Het herderschap lijkt eenvoudig.
Maar in die eenvoud ligt een soort levenswijsheid
die in onze tijd haast vergeten lijkt.

Mijn vader leefde mee met wat leefde.
Hij hoefde niets te forceren.
De dag had zijn eigen structuur.
De stilte zijn eigen taal.

Hij leefde niet langzaam omdat hij moest,
maar omdat hij mocht.

En ik ben het pas later gaan begrijpen:
hoeveel je kunt leren van iemand die je niks probeert te leren.

Psychodynamisch bekeken: wat het bij mij raakte

In mijn werk als psychodynamisch therapeut ontmoet ik mensen
die moe zijn.

Niet alleen van wat ze doen,
maar van hoe ze zichzelf in de wereld moeten houden.

Vaak gaat het niet om trauma met hoofdletters.
Maar om sluimerende onrust.
Een gevoel van afwezigheid in je eigen leven.
Een disconnectie met je lichaam, je verhaal, je ritme.

Ik herken het.
En ik herken nu ook wat mijn vader, zonder woorden, met zich meedroeg.

Zijn manier van aanwezig zijn
leerde me later meer dan welk boek ook.

Wat ik van hem meekreegen jij misschien ook herkent

Hij gaf me geen adviezen, geen theorieën.
Maar zijn manier van leven heeft zich als een stille draad in mij genesteld.

En nu, jaren later, zie ik die draad terug tijdens de sessies.
In de manier waarop ik ruimte geef. Luister. Vertraag.

In hoe ik luister.
In hoe ik met iemand stil durf te zijn.
In hoe ik ruimte geef aan wat langzaam gaat.

1. Eenvoud reguleert

Mijn vader leefde in een natuurlijke afstemming.
Zijn lichaam wist wanneer het tijd was om te rusten, te bewegen, te wachten.

In therapie zie ik hoe velen van ons die afstemming zijn kwijtgeraakt.
We overschrijden onszelf. Constant.
We zoeken grip, terwijl ons lichaam eigenlijk vraagt om zachtheid.

Eenvoud is geen gebrek. Het is een innerlijke ordening die veiligheid brengt.

2. Stilte is bedding, geen leegte

Voor mijn vader was stilte een vorm van aanwezigheid.
Hij had geen woorden nodig om zich verbonden te voelen.

In sessies laat ik stilte soms bewust ontstaan.
Niet als leegte, maar als ruimte waarin iets kan landen.
Waarin iets ouds zich durft te laten zien.

Soms is de stilte niet wat ontbreekt, maar wat eindelijk gehoord mag worden.

3. Wat je meedraagt is meer dan pijn

Intergenerationele wijsheid is levend

We praten veel, en terecht, over generatietrauma.
Maar er is ook zoiets als generatiewijsheid.

Mijn vader gaf me niet alleen pijn door, maar ook draagkracht.
Niet alleen gemis, maar ook diepe gevoeligheid.

Zijn neuriën was een overdracht.
Een zachte manier van zeggen: dit is wie ik was, en dit leeft ook in jou.

In therapie zie ik hoe helend het is om beide kanten van je familieverhaal te mogen zien.
Niet als tegenstelling, maar als geheel.

We dragen niet alleen wat ons brak, maar ook wat ons stilletjes heeft gedragen.

Een zachte uitnodiging

Misschien herken je dit verhaal.
Niet letterlijk, maar in gevoel.
In het verlangen naar ruimte,
zonder precies te weten waar je die moet vinden.

Bij Kardelen Guidance werk ik met mensen die opnieuw verbinding zoeken.
Met hun lichaam. Met hun verhaal.
Met wat er onder de woorden ligt.

Ik werk psychodynamisch dat betekent: met jouw bewuste en onbewuste lagen.
Met waar je vandaan komt, en waar je naartoe beweegt.

Je hoeft het niet allemaal te weten.
Je mag gewoon beginnen.

Soms zit de diepste heling niet in een antwoord,
maar in het herkennen van een stem die al generaties lang in jou neuriet.

 Je bent welkom

Thema’s: innerlijke rust, zelfregulatie, generatielijnen, rouw, patronen, identiteit

Neem gerust contact op voor een vrijblijvende kennismaking