Leiderschap dat niet brandt – maar draagt

Leiderschap is geen rol. Het is een relatie.
We verwarren leiderschap nog vaak met een functie. Met een plek in de hiërarchie. Met zichtbaar zijn, besluiten nemen, knopen doorhakken. Maar écht leiderschap begint niet bij wat je doet. Het begint bij hoe jij je verhoudt tot jezelf.

Want als jij je angsten niet kunt dragen, geef je ze door.
Als jij je onzekerheden onderdrukt, sijpelen ze door in hoe je controleert, overrulet of je terugtrekt.
Als jij jezelf niet aankijkt, sturen jouw blinde vlekken je gedrag – in je werk, je relaties, je leven.

Persoonlijk leiderschap is geen aanvulling op ‘echt’ leiderschap.
Het ís leiderschap. Alles begint daar.

Maar wat als we persoonlijk leiderschap ook durven verbinden aan duurzaamheid? Niet aan de buitenwereld, maar vanbinnen.
Niet aan targets of uurtarieven, maar aan hoe jij jezelf werkelijk kunt blijven dragen in je rol.
Hoe je leiding geeft zónder jezelf uit te putten.

Duurzaam leiderschap is niet: meer aankunnen.
Het is: minder verliezen van jezelf.

Je neemt jezelf altijd mee

Je kunt nog zo competent zijn.
Nog zo strategisch denken, empathisch communiceren, professioneel handelen.

Maar als je vanbinnen afgesloten bent, ben je niet beschikbaar. Niet voor jezelf. Niet voor de ander. Niet voor het grotere geheel.

Je bént het systeem. Je geschiedenis, overtuigingen, pijnpunten en automatismen reizen met je mee – of je je daar nu bewust van bent of niet.

Waar jij niet kijkt, herhaalt zich.
Waar jij je terugtrekt, raakt de verbinding verloren.
Waar jij jezelf kleiner of groter maakt, vervormt het geheel.

Leiderschap vraagt dus niet alleen vaardigheden, maar ook innerlijk werk. En dat begint niet buiten je. Dat begint hier, bij jou.

Wat je niet zegt, stuurt wél

Onder elk gesprek, elk teamoverleg, elke werkrelatie stroomt iets mee wat niet wordt uitgesproken.
De onderstroom.

De spanning in de ruimte, de frustratie die weglacht, de loyaliteit die uitput.
Wat onzichtbaar is, maar wél voelbaar.
Wat je niet benoemt, maar wat tóch bepaalt hoe veilig het voelt, hoe open je durft te zijn, of hoe waarachtig de samenwerking werkelijk is.

In de onderstroom liggen de échte drijfveren, blokkades, verlangens en angsten.

Als jij als leider – of als mens – die laag niet leert waarnemen, verlies je grip op de essentie. Dan blijft je invloed oppervlakkig, hoe goed je het ook bedoelt.

Persoonlijk leiderschap betekent: kunnen dragen wat niet direct zichtbaar is.
Bij jezelf, én bij de ander. Daar ontstaat ware verandering.

En daar begint ook duurzaam leiderschap. Want je kunt pas bouwen op iets dat gegrond is in waarheid.

Alles begint bij jouw plek

In systemisch werk is je plek essentieel.
Je hoort op jouw plek te staan – niet op die van je ouder, je collega, je leidinggevende, je kind, je team.

Als je op de verkeerde plek staat, ontstaan er verstoringen.
Te veel verantwoordelijkheid, te weinig draagkracht. Of juist het omgekeerde: jezelf klein houden om anderen niet te belasten.

Leiders die hun plek niet innemen, veroorzaken onbalans.
Niet uit onwil, maar uit oude patronen. Loyaliteiten. Angst.

Persoonlijk leiderschap vraagt dat je gaat staan waar je hoort.
Niet omdat het moet, maar omdat dát is waar jouw kracht zit. Niet erboven, niet eronder. Precies daar.

Leiderschap vraagt je terug te keren naar jezelf

Veel leiderschapsgedrag is aangeleerd overlevingsgedrag.

Strak sturen op resultaat – omdat falen vroeger geen optie was.
Altijd beschikbaar zijn – omdat je hebt geleerd dat jouw waarde ligt in dienstbaar zijn.
Niet zeggen wat je écht denkt – omdat kwetsbaarheid onveilig voelde.

Je gedrag is zelden neutraal. Het vertelt iets. Het beschermt iets. Het herhaalt iets.

Als therapeut kijk ik niet naar gedrag als iets dat gefixt moet worden.
Ik kijk naar wat het je vertelt. Wat het je vraagt.
Zodat je van daaruit écht kunt kiezen – vanuit vrijheid, niet vanuit herhaling.

Persoonlijke ontwikkeling is geen los proces

We zijn geneigd om persoonlijke ontwikkeling als iets individueels te zien.
Maar het is nooit losstaand.

Alles wat jij in jezelf aankijkt, verandert de dynamiek in je omgeving.
Als jij stopt met pleasen, krijgt de ander ruimte om zijn of haar eigen waarheid te voelen.
Als jij verantwoordelijkheid neemt voor je emoties, hoeven anderen dat niet meer voor jou te dragen.
Als jij vertraagt, beweegt de groep mee.

Jouw innerlijke beweging creëert collectieve verschuiving.
Dat is systemisch werk, belichaamd.

Je hoeft het niet te snappen

Misschien heb je al veel gedaan.
Boeken gelezen. Coaching gevolgd. Gesprekken gevoerd. Patronen herkend.

Maar voel je ergens nog steeds: ik mis iets.
Niet in kennis. Niet in woorden. Maar in aanwezigheid. In voelen. In écht jezelf zijn.

Dat is geen zwaktebod. Dat is een uitnodiging.

Je mag het gaan voelen.
Durf je dat?

Je hoeft het niet beter te weten.
Je mag jezelf leren dragen.

Niet als project. Maar als wezenlijke terugkeer naar wie je bent, als je niets meer hoeft te bewijzen.

Je hoeft niet eerst stuk te gaan

Veel mensen denken dat therapie of innerlijk werk pas nodig is als je ‘stuk’ bent.
Maar wat als je komt, niet omdat je kapot bent –
maar omdat je weet: er is méér.

Meer ruimte. Meer waarheid. Meer stevigheid. Meer zachtheid.

Als je voelt dat jouw leiderschap dieper mag landen in jou…
Als je voelt dat je uitgedaagd wordt om eerlijker, echter, zachter en krachtiger te worden –
dan is dat geen toeval. Dan is dat het begin.

En dan ben je welkom.

Voor een sessie. Een traject. Een spiegel.

Niet om iets te worden.
Maar om te zijn wie je al bent, als je stopt met jezelf bijsturen.